O tym, że tegoroczną majówkę spędzimy w górach wiadomo było już w lutym, ale jak to w życiu bywa, kilka dni przed okazało się, że Ruda nieświadomie nie dopięła ostatecznie tematu noclegu. Skoro nie było jednego stałego miejsca, gdzie byśmy wracali po każdej wędrówce, pojawił się pomysł, by cały wyjazd był jedną wielką wędrówką. Żeby mieć więcej motywacji do chodzenia postanowiliśmy rozpocząć zabawę w zdobywanie szczytów górskich. Z pomocą przyszedł wujek gogle, bo była za mało czasu na poszukiwanie kogoś ze stosowną wiedzą. W ten sposób trafiliśmy na Klub Zdobywców Koron GórskichRzeczypospolitej Polskiej i Klub Zdobywców Korony Gór Polski. Skoro postanowione zostało,
że będziemy zbierać pieczątki, dorzuciliśmy jeszcze GOT PTTK, w końcu jak szaleć to na całego.

Pakowanie tym razem zajęło odrobinę więcej czasu, bo wiadomo podczas wędrówki każdy dodatkowy gram ma znaczenie. W tym momencie zakręcenie Rudej znów o sobie przypomniało. Karma psia się skończyła, kolejna nie została zamówiona. Awarię dosłownie 30 min przed wyjazdem udało się zażegnać dzięki Zamarra Zoo, w którym od ręki można dostać idealną na wyjazdy karmę w porcjach Alpha Spirit.

Wyjechaliśmy tak, by spokojnym tempem dotrzeć do Karpacza nad ranem, aby po dojechaniu zdążyć się jeszcze kimnąć w aucie.  Tak też się stało, później szybka toaleta na stacji paliw posiobus zacumował na parkingu, a my punkt 8:30 byliśmy już w busie jadącym w kierunku Przełęczy Okraj.

Zanim rozpoczęliśmy wędrówkę, odwiedziliśmy Schronisko PTTK "Na przełęczy Okraj" w celu naładowania akumulatorów podczas śniadania. Zapas burgerów buraczanych i warzywnych z jarmużem, to był genialny pomysł i wiem, że będą na wyposażeniu chyba podczas każdego wyjazdu. 

 

Pierwszym celem był szczyt Łysocina. Szlak, którym szliśmy był praktycznie pusty, dopiero w drodze powrotnej spotykaliśmy pojedyncze osoby. Śniegu było więcej niż podczas naszych górskich spacerów
w lutym. 

Pierwszy punkt to była łatwizna. Zdjęcie potwierdzające zrobione, ponieważ dziurkacz był uszkodzony
i można wracać. Ponieważ w samym schronisku atmosfera była bardzo przyjazna i psiolubna, postanowiliśmy wdepnąć tu jeszcze na chwileczkę na pyszną pomidorową.

Kolejny szczyt według planu to Czoło, jednak po drodze okazało się, że szlak prowadzący na Skalny Stół – szczyt który miał być kolejnym, przez Czoło jest zamknięty. Poza tym zaczęło padać, a szlak, którym szliśmy był jednym wielkim błotem, więc podjęliśmy decyzję, że kierujemy się do auta. Akurat to była jedyna noc z zaklepanym awaryjnym noclegiem. Dwa dni przed planowanym wyjazdem ze Szczecina wrzuciłam zapytanie odnośnie ewentualnego noclegu w Karkonoszach, na jedną z facebookowych grup. W ten sposób odezwała się do mnie jedna Pani oferując nocleg w „pokoje gościnne Magda”. Tak więc na tą noc mieliśmy zaklepany nocleg, w samym centrum Karpacza, przy głównej ulicy. Na miejscu okazało się, że jest to w zasadzie oddzielne jednopokojowe mieszkanie z aneksem kuchennym i łazienką. Z psami nie ma najmniejszego problemu, z resztą właścicielka sama mieszka z czworonogiem. Zdecydowanie polecamy całym stadem!

Po doprowadzeniu się do stanu używalności i energetycznym śniadaniu ruszyliśmy do Szklarskiej Poręby by stamtąd przez Wodospad Kamieńczyk, Hale Szrenicką, Szrenicę, Łabski Szczyt, dotrzeć aż do Śnieżnych Kotłów i tam podjąć decyzję co robimy dalej.

Dalsza część szlaku była chyba najlepszą częścią podczas całego wyjazdu. Dużo pisać na ten temat nie będę, wystarczy spojrzeć na zdjęcia.

Przez ogromną sympatię do Schroniska pod Łabskim Szczytem i serwowanych tam pierogów i kawy, nie było opcji by pominąć to miejsce. Tak jak przy poprzednich wizytach, czas w tym schronisku upływał dużo szybciej, dlatego postanowiliśmy jednak zejść do auta i nie świrować pawiana z nocnym szukaniem szlaków. Tę noc spędziliśmy w psiobusie, ale zanim to nastąpiło, zaliczyliśmy miłe spotkanie przy ognisku, bo przecież Szczecin jest tak ogromny, że na kawę ciężko się umówić. Jako, że Dorota jakiś czas temu nabyła kawałek terenu całkiem niedaleko Szklarskiej Poręby i akurat była na miejscu, wykorzystaliśmy tę okazję.

Na kolejny dzień plan był jeden – zaliczyć Śnieżkę.  Tak więc psiobus został porzucony przed Wangiem. Chwilę po minięciu Świątyni śniadanie na szlaku. Później chwila przerwy w Samotni i lecimy dalej na Śnieżkę. Jak wiadomo plany są po to by mogły się zmieniać. Tak też stało się tym razem. Buty, które miały dać radę jeszcze jeden ostatni raz, zmieniły się w baseny, mnie dopadły dreszcze, a futra praktycznie przestały współpracować, widać już było u nich zmęczenie. Nie wspomnę już o ilości ludzi wszędzie. Zapadła decyzja po wizycie w Samotni wracamy. Nie tylko do auta, ale całkowicie do domu.

Na tym przygody się nie zakończyły, bo planowo wyjechać mieliśmy drugiego wieczorem, albo trzeciego do południa, bo właśnie we wtorek na koncie miała pojawić się wypłata. Tymczasem jest poniedziałek 1.maja. Za ostatnią kasę tankujemy auto i jedziemy, z myślą, że nawet jeśli nie uda nam się dojechać do samego Szczecina, to i tak zawsze będziemy bliżej domu. Już na samym początku nawigacja lekko ześwirowała i nadłożyliśmy kilkanaście kilometrów, jeśli nie kilkadziesiąt. Ostatecznie nie mam pojęcia jak, ale tryb ekonomicznej jazdy psiobusem (nawet nie wiedziałam, że tak potrafię) sprawił, że bez żadnych problemów udało nam się wrócić do Szczecina.

Obecnie wszystko smakuje imbirem, cynamonem, czosnkiem i innymi dodatkami, które mają postawić nas na nogi.